adap

ชะตากรรมชาวอุยกูร์ในความรับผิดชอบของฉัน ถามว่าทำไมเราถึงติดตามข่าวอุยกูร์มาตลอด 11 ปี เพราะเราคือนักข่าวที่พบชาวอุยกูร์ กว่า 230 คน ที่บนเขาสวนยางพารา ที่ อ.รัตภูมิ จ.สงขลา เมื่อวันที่ 12 มีนาคม 2557          ภาพวันนั้นยังจำติดตา คนต่างชาติที่ไม่ใช่โรฮิงญา เพราะวันนั้นสายข่าวแจ้งว่าพบชาวโรฮิงญา เรากับ ผู้การ ตม.6 พล.ต.อ.ธัชชัย ปิตะนีละบุตร ที่เป็นจเรแห่งชาติในปัจจุบัน ยังตกใจ เพราะหน้าตาคนเหล่านี้ไมีเคยเห็นมาก่อน และมารู้ทีหลังว่ามาจากซินเจียงอุยกูร์          ในจำนวนนั้นมีหญิงตั้งครรภ์ 5 เดือน ผู้ชาย เด็กทารก และเด็นเล็ก นอนเรียงรายกันในป่า คนเหล่านี้มากันเป็นครอบครัว พวกเขาบอกว่า ต้องขายบ้าน ขายวัว ขายทุกอย่าง เก็บเงินก้อนสุดท้าย หนีออกจากซินเจียง เพราะถูกปราบปรามอยู่อย่างไม่ปลอดภัย        

         เราว่าเรื่องส่งกลับอุยกูร์มันเป็นหน้าต่างให้เราได้เห็นอะไรหลายอย่างเพื่อนฝูงชี้ให้ดูข้อโต้แย้งของ อจ.พวงทอง ที่ว่าสมัยคุณทักษิณอยู่ ตปท. ถ้า ตปท. ส่งตัวกลับจะมีวันนี้ไหม อันนี้จริงมาก          เมื่อคืน รองนายกภูมิธรรม กับอีกหลายท่านตั้งโต๊ะแถลงข่าว สรุปสั้นๆ ว่า การเตรียมการส่งกลับมีมาพักใหญ่แล้ว ดีลนี้ปิดกันไปตั้งแต่ตอนนายกไทยไปเจอ นายกสีจิ้นผิง ของจีน เรื่องนี้จีนขอมา ไทยก็ขอกลับ คือ ขอให้จีนรับรองความปลอดภัยของอุยกูร์ จีนถึงกับทำจดหมายรับรองให้ ไทยก็เอาไปแปลส่งให้อุยกูร์ที่โดนกักตัวอยู่อ่าน และท้ายสุดอุยกูร์ “สมัครใจ” กลับไม่มีการบังคับ ว่ามาอย่างนี้ข้อสังเกตก็คือ ในเมื่อตกลงกันตั้งแต่ผู้นำเจอกัน ทำไมตอนแรกนายกพูดทำนองว่าไม่รู้เรื่อง สอง คำว่า “สมัครใจ” นี้คืออย่างไร บางทีคนเราจำต้อง “สมัครใจ” เพราะไม่มีทางเลือกอื่นก็เป็นได้ เรากำลังใช้คำว่าสมัครใจโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสบอก ถัดมาบอกว่าคนที่หนีออกมาเหล่านี้จีนไม่ได้อยากเอาผิดอะไรมากมาย ความผิดที่เคยทำก็เรื่องเล็กน้อย ทีนี้ถ้า “ความผิด” เป็นเรื่องเล็กน้อย โอกาสถูกลงโทษแค่เล็กน้อยจริง แล้วจะหนีออกจากบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองทำไม      

         ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องคำตัดสินของศาลในกรณีที่ทรู ไอดี ฟ้องอาจารย์พิรงรอง ตั้งแต่เห็นคำพิพากษาฉบับเต็มแล้ว แต่ติดการเดินทางไปต่างประเทศ และภารกิจต่างๆ รัดตัว จนไม่มีเวลาได้เขียนจนกระทั่งวันนี้          ในฐานะพยานของจำเลย และนักวิชาการที่ติดตามอุตสาหกรรมโทรคมนาคมและวิทยุ-โทรทัศน์มานาน ผมรู้สึกทั้งแปลกใจและเศร้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคดีนี้          ผมแปลกใจที่ศาลตัดสินลงโทษจำเลย ทั้งที่ไม่ได้มีการกระทำใดๆ อันน่าจะเป็นเหตุให้เกิดโทษทางอาญาได้ เพราะการดำเนินการต่างๆ เช่น การออกหนังสือเพื่อแจ้งไปยังผู้ประกอบการก็ทำในนามสำนักงาน กสทช. ไม่ใช่ในนามของอาจารย์พิรงรอง และเป็นการแจ้งให้ผู้ประกอบการทำตามกฎหมายที่มีอยู่คือ กฎ Must Carry ซึ่งกำหนดให้ผู้ประกอบการโทรทัศน์ต้องเผยแพร่รายการผ่านผู้ที่รับใบอนุญาตบริการโครงข่าย จาก กสทช. เท่านั้น          ที่สำคัญศาลเชื่อว่า จำเลยปลอมแปลงเอกสาร ทั้งที่เป็นเอกสารที่คณะอนุกรรมการฯ ทั้งองค์คณะได้รับรองความถูกต้องแล้ว นอกจากนี้ศาลไม่ได้อธิบายเหตุผลที่ไม่เชื่อคำให้การของฝ่ายจำเลยเลย ดังที่มีผู้รู้หลายท่านตั้งข้อสังเกตไว้แล้ว ผมรู้สึกเศร้าใจมากที่ผู้ที่พยายามปกป้องประโยชน์ของผู้บริโภค ตกเป็นเหยื่อเกมกฎหมาย และถูกศาลตัดสินจำคุก โดยไม่รอลงอาญา เสมือนได้ทำกระทำผิดร้ายแรง ด้วยพยานหลักฐานที่น่าสงสัยดังที่มีผู้ตั้งข้อสังเกตไว้แล้ว