ตรัง ปรับร้านคาเฟ่เดิมเป็นเวทีจัดกิจกรรมเพื่อเด็กและเยาวชน

สองพี่น้องชาวตรัง จับมือหน่วยงานต่าง ๆ นำพื้นที่ร้านคาเฟ่เดิม ซึ่งได้ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม แปลกตา มาจัดเป็นเวทีลานศิลป์ เพื่อให้น้อง ๆ นักเรียน นักศึกษา ได้มาแสดงออกในกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์

สองพี่น้อง “เทิร์น” นายมัทวพงษ์ เมืองแก้ว วัย 29 ปี และ “ทาร” นายธวัฒน์ เมืองแก้ว” วัย 26 ปี เจ้าของร้าน “มันคือแป้ง Slow Bar Cafe” ซึ่งตั้งอยู่ในซอย 6 กะพังสุรินทร์ เขตเทศบาลนครตรัง ได้จับมือกับหนังสือพิมพ์รักษ์ตรัง สื่อท้องถิ่นชื่อดังของจังหวัดตรัง รวมทั้งหน่วยงานภาครัฐ และภาคเอกชน อาทิ การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย (กฟผ.) บริษัท ซีพีออยล์ จำกัด (มหาชน) บริษัท ผลิตภัณฑ์อาหารกว้างไพศาล จำกัด (มหาชน) หรือ “ปุ้มปุ้ย” ฯลฯ นำพื้นที่หน้าร้านคาเฟ่เดิม มาเปิดเป็นเวที “ลานศิลป์ถิ่นตรัง” สถานที่จัดกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ เพื่อให้นักเรียน นักศึกษา ได้มาแสดงออกในด้านต่างๆ อาทิ เล่นดนตรี ร้องเพลง วาดภาพ พร้อมสนับสนุนเงินรางวัล และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ

ทั้งนี้ เนื่องจากร้าน “มันคือแป้ง Slow Bar Cafe” เดิม เจ้าของได้ออกแบบให้ดูสวยงาม แปลกตา สไตล์คนรุ่นใหม่ ภายใต้กลิ่นอายของความเป็นร้านกาแฟ โดยนำอุปกรณ์ต่าง ๆ เกี่ยวกับการชงกาแฟ รวมทั้งผลิตภัณฑ์จากกาแฟ มาตกแต่งร้านตามจุดต่างๆ พร้อมจัดแสงสีเข้าไปประกอบ ทำให้กลายเป็นจุดเด่น จุดที่น่าสนใจ โดยเฉพาะกลุ่มลูกค้าที่ชื่นชอบการถ่ายรูป ดังนั้น ถึงแม้ล่าสุดร้านคาเฟ่จะย้ายไปสร้างยังจุดใหม่ใกล้ๆ กันแล้ว แต่เจ้าของก็ยังอยากอนุรักษ์ร้านเดิมเอาไว้ จึงได้จับมือกับหน่วยงานทั้งภาครัฐ และภาคเอกชน นำพื้นที่นี้มาเปิดให้เด็ก ๆ และเยาวชน ลูกหลานชาวตรัง ได้แสดงออก ซึ่งปรากฏว่า มีเสียงตอบรับเป็นอย่างดี และมาร่วมกิจกรรมกันเป็นจำนวนมาก

กิจกรรมแรกของเวที “ลานศิลป์ถิ่นตรัง” ในปี 2568 ก็คือ โฟล์คซองเยาวชน และได้รับเกียรติจาก นางสาวสุณัฐชา โล่สถาพรพิพิธ ส.ส.ตรัง มาเป็นประธานในพิธีปิด โดยมีสถานศึกษาในจังหวัดตรัง ทั้งในระดับประถมศึกษา มัธยมศึกษา และอาชีวศึกษา ส่งนักเรียน นักศึกษา เข้าร่วมประกวด จำนวน 8 วง ซึ่งบางวงต้องเดินทางมาจากอำเภอไกล ๆ หรือต้องนั่งเรือข้ามฟากจากเกาะมา รวมทั้งยังมีคณะผู้บริหาร ครูผู้ฝึกสอน และผู้ปกครอง ติดตามมาร่วมเชียร์ร่วมให้กำลังใจด้วย สร้างความปลาบปลื้มให้กับน้องๆ เหล่านี้เป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าผลการประกวดจะออกมาเช่นไร เพราะปัจจุบันเวทีสร้างสรรค์เช่นนี้เริ่มมีน้อยลงเรื่อยๆ อันเนื่องมาจากการจัดการที่ยุ่งยาก และใช้งบประมาณสูง