……ย้อนอดีตไปช่วงก่อนทศวรรษ 1960 “ฮาร์ช” – Harsh กับ “รูดู” – Mrudu หนุ่มสาววัยกระเตาะ ชาวเมืองรัฐคุชราต ทางภาคตะวันตกอินเดีย ตกหลุมรักกันตั้งแต่เรียนชั้นประถม ทั้งคู่สานสัมพันธ์และตั้งใจแต่งงานอยู่กินกันในอนาคต
แต่ “รักนั้นเผชิญอุปสรรคยิ่งใหญ่” เพราะเด็กหนุ่มและหญิงสาว มีครอบครัวญาติพี่น้องต่างชนชั้น ต่างศาสนา ครอบครัวฝ่ายชายนับถือศาสนาเชน – Jain ฝ่ายหญิงนับถือศาสนาพราหมณ์ – Brahmin ยากยิ่งในยุคสมัยนั้นที่จะมีการแต่งงานนอกชนชั้น ต่างศาสนา
ทั้งสองฝ่ายต่างถูกครอบครัวกีดกันความรัก ยากได้พบเจอกันแบบตัวเป็นๆ ต้องอาศัย “จดหมาย” เขียนสื่อความรักความในใจฝากเพื่อนๆช่วยส่งข้อความสู่กันและกัน
จนกระทั่ง ฝ่ายหญิงตัดสินใจ ส่งข้อความจดหมายฝากเพื่อน ถึงฝ่ายชาย ระบุ “I am not coming back” กล้อมแกล้มแปลความหมาย คือ “ฉันไม่ถอยแล้วนะเธอ” ….
จากนั้น ทั้งคู่ “ฮาร์ช” กับ “รูดู” ก็พากัน “วิวาห์เหาะ” หนีจากครอบครัวไปเผชิญชีวิตอยู่กินกันมาได้ยาวนานถึงปัจจุบัน อายุทั้งคู่มากกว่า 80 ปี แถมลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง
คนรุ่นลูก รุ่นหลาน ต่างทราบเรื่องราวความรักต้องฟันฝ่าอุปสรรคยิ่งใหญ่ของ “พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ทวด” ทั้งสองแล้ว ต่างพร้อมใจกันร่วมจัด “พิธีวิวาห์” อย่างเป็นทางการครั้งแรกให้แก่ “พ่อเฒ่าฮาร์ช” กับ “แม่เฒ่ารูดู” ท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นของเหล่าญาติสนิทมิตรสหายผู้คนทั้ง 4 เจนเนเรชั่น หลัง “วิวาห์เหาะ” มานานถึง 64 ปี
ข้อความชื่นชม “คู่แต่งงานวัยดึก” ผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ มากมายท่วมท้น บ้างบอก “รักแท้ ไม่ใช่แค่ห้วงเวลารอคอยยาวนานแค่ไหน แต่มันเป็นเรื่องของความแน่วแน่อดทนอย่างถึงที่สุดด้วย”
